سجدهٔ خلق از زن و از طفل و مرد

زد دل فرعون را رنجور کرد

گفتن هریک خداوند و ملک

آنچنان کردش ز وهمی منهتک

که به دعوی الهی شد دلیر

اژدها گشت و نمی شد هیچ سیر

عقل جزوی آفتش وهمست و ظن

زانک در ظلمات شد او را وطن

بر زمین گر نیم گز راهی بود

آدمی بی وهم آمن می رود

بر سر دیوار عالی گر روی

گر دو گز عرضش بود کژ می شوی

بلک می افتی ز لرزهٔ دل به وهم

ترس وهمی را نکو بنگر بفهم